γράφει ο Παρασκευάς Κακάς Μ.D. Πλαστικός Χειρούργος
Βρέθηκαν για πρώτη φορά κληρονομήσιμες αλλαγές στο DNA στο σπέρμα ανδρών, 10 χρόνια μετά από χημειοθεραπείες.
Οι νεαροί άνδρες που υποβάλλονται σε χημειοθεραπεία κατά τη διάρκεια της εφηβείας, μπορεί να υποστούν μόνιμες γενετικές αλλαγές στο σπέρμα τους, που θα μπορούσαν να περάσουν στην επόμενη γενιά, δείχνουν τα αποτελέσματα μιας μικρής κλίμακας μελέτης στις ΗΠΑ. Αυτό παρατηρείται για πρώτη φορά σε ανθρώπους.
Οι ερευνητές διαπίστωσαν επιγενετικές (επίκτητες) αλλαγές στη μεθυλίωση του DNA στο σπέρμα μιας ομάδας ανδρών που επέζησαν μετά από θεραπεία για οστεοσάρκωμα, την πιο κοινή μορφή καρκίνου στους άνδρες στα χρόνια της εφηβείας τους. Οι αλλαγές βρέθηκαν σε άτομα που είχαν υποβληθεί σε χημειοθεραπεία μια δεκαετία πριν. Παρά το γεγονός ότι οι περισσότερες από τις αλλαγές ήταν συνήθως μικρές, οι μισές συνδέονταν με γονίδια.
Η μελέτη δημοσιεύθηκε online στο PLoS One την 1η Φεβρουαρίου.
Οι μεταλλάξεις αυτές μπορούν να επηρεάσουν την υγεία των παιδιών με διάφορους τρόπους, ανάλογα με το σε ποιο γονίδιο επιδρούν. Τα αποτελέσματα δεν σημαίνουν ότι θα πρέπει να αποφεύγεται η χημειοθεραπεία σε περίπτωση κάποιου καρκίνου για την αποφυγή τέτοιων φαινομένων. Υπάρχει κάτι που μπορεί να κάνει ο ασθενής πριν την χημειοθεραπεία, ώστε να μην υπάρξει το πρόβλημα. Μπορεί να συλλέξει και να καταψύξει σπέρμα και στη συνέχεια να το χρησιμοποιήσει άφοβα για τη δημιουργία απογόνων.
Άλλωστε η κρυοσυντήρηση είναι ήδη μια καθιερωμένη επιλογή για τις γυναίκες που υποβάλλονται σε χημειοθεραπεία, καθώς τα ωάρια είναι πιο ευαίσθητα στα χημειοθεραπευτικά και μπορεί να μην επιβιώσουν. Παρόμοια μπορεί να συντηρηθεί και το σπέρμα.
Σημειώνεται, επίσης, ότι το ζήτημα της περιβαλλοντικής έκθεσης, που επηρεάζει τον επιγενετικό προγραμματισμό της βλαστικής σειράς (σπέρματος) με πιθανότητα αυτή η αλλαγή να περάσει στην επόμενη γενιά, δεν περιορίζεται στη χημειοθεραπεία. Έχουν αναγνωριστεί αρκετοί παράγοντες που επιδρούν στο σπέρμα, με πιο συχνό απ’ όλους το άγχος. Αυτή η μη γενετική μορφή κληρονομικότητας, που ονομάζεται επιγενετική διαγενεαλογική κληρονομιά, είναι ένα πραγματικό φαινόμενο που πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε.
Ουσιαστικά η μελέτη αυτή έρχεται να προσθέσει έναν ακόμα επίκτητο παράγοντα σε εκείνους που φαίνονται να επηρεάζουν τη γενετική πληροφορία που μεταδίδουμε στους απογόνους μας. Αυτό έρχεται να αλλάξει την παλιότερη αντίληψη ότι η γενετική πληροφορία στα σπερματοζωάρια ήταν σταθερή και αμετάβλητη και ότι το DNA μεταδιδόταν από πατέρα σε παιδί αμετάβλητο.
Από το φύλλο της THESSNEWS #42 (25/02/2017-26/02/2017)
