ΣΤΑΥΡΟΣ ΜΥΘΟΣ
Οι επιτυχίες στο θέατρο, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο είναι περισσότερο ένα δικό του στοίχημα και ανησυχία για την προσωπική του εξέλιξη.
Δουλεύει ασταμάτητα τη σκέψη του για την κατάσταση στην Ελλάδα, για την πολιτική και τον πολιτισμό.
Ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης περιοδεύει με τον Πέτρο Φιλιππίδη, τη Ναταλία Τσαλίκη και τον Γιάννη Μπέζο συμμετέχοντας στη «ΛΥΣΙΣΤΡΑΤΗ» του Αριστοφάνη και μιλάει στην ThessΝews…
Το φανταζόσασταν ότι η «ΛΥΣΙΣΤΡΑΤΗ» θα έχει τόση επιτυχία μέσα σε έναν καταιγισμό παραστάσεων;
Το φανταζόμουν, γιατί υπάρχουν οι συντελεστές και δεν εννοώ μόνο τους ηθοποιούς, εννοώ όλο το επιτελείο των συντελεστών που έδειχνε ότι κάτι καλό θα δημιουργηθεί. Και δημιουργήθηκε.
Επιβεβαιώθηκε δηλαδή ότι τις καλές παραστάσεις χωρίς πολλά φτιασίδια και μάρκετινγκ τις αναγνωρίζει και τις αγκαλιάζει ο κόσμος.
Ακριβώς. Και ευτυχώς μέχρι τώρα η περιοδεία μας πηγαίνει εξαιρετικά. Και πιο καλά πηγαίνει στο αισθητικό μέρος. Εννοώ ότι το κομμάτι της παράστασης που έχουμε κατασκευάσει εκπροσωπεί απολύτως αυτό που έχει γράψει ο Αριστοφάνης. Με ερμηνείες, με δομή, χωρίς νεωτερισμούς, χωρίς καμία αποδόμηση, εκτός από 2-3 φράσεις που μπήκαν εύστοχα μέσα, έχουμε μείνει σε αυτό που θέλει να πει ο ποιητής.
Βέβαια έχει μεγάλη σημασία ότι παίζετε με φίλους. Αυτή η περιοδεία πρέπει να είναι σαν εκδρομή.
Πάνω από όλα ότι παίζεις με επαγγελματίες του είδους. Που είναι άνθρωποι με σκέψη πίσω από τα πράγματα. Δεν προλαβαίνουμε το φιλικό και την πλάκα να τα ζήσουμε ιδιαίτερα, γιατί η κούραση είναι διπλή. Το καλύτερο κομμάτι είναι τα παρασκήνια, όσο ετοιμαζόμαστε να βγούμε.
Το σχέδιο «ΛΥΣΙΣΤΡΑΤΗ», όπως λέμε το σχέδιο «ΞΕΝΟΚΡΑΤΗΣ», θα μπορούσε να εφαρμοστεί στην Ελλάδα του σήμερα; Θα είχε επιτυχία;
Κοιτάξτε, ρομαντικά μιλώντας, ναι. Πραγματικά όμως, όχι. Δυστυχώς αυτή η κερδοσκοπική πολιτική δεν επιτρέπει τέτοιου είδους εγχειρήματα. Έχουμε χάσει το παιχνίδι. Αλλιώς η θέση του Αριστοφάνη – το έγραψε όταν η γυναίκα έβγαινε από το σπίτι 2 φορές τον χρόνο- κάνει τη μεγάλη επανάσταση. Δίνει την εξουσία στις γυναίκες. Ειδικά αυτό δεν πρόκειται να γίνει.
Στέλνει δηλαδή ένα ξεκάθαρο μήνυμα στους πολιτικούς.
Φυσικά και στέλνει. Ότι πρέπει να σταματήσουμε τη φαγωμάρα μεταξύ μας και να στραφούμε στην καθαρόαιμη πολιτική και να συγκροτήσουμε ένα κράτος που θα μπορέσει να αντεπεξέλθει σε κάποιους κανόνες που μας έχουν επιβάλει…
Αυτό το λέμε πολλά χρόνια. Βλέπετε κάποιο φως στο τούνελ εσείς;
Όχι, φως δεν βλέπω, γιατί αυτό που εφαρμόζεται πλέον δεν είναι πολιτική. Δεν είναι αυτό που ξέραμε τότε, όταν ήμασταν έφηβοι. Η πολιτική για μένα είναι ύψιστη τέχνη. Αυτό δεν είναι τίποτα. Μια ατεχνία είναι και ένα διατραπεζικό σύστημα. Έχουν γίνει όλοι υπάλληλοι για κάποια μεγάλη εταιρεία. Αυτό είναι το θλιβερό που συμβαίνει στην εποχή μας και όχι μόνο εδώ βέβαια, αλλά σε όλη την Ευρώπη. Και δε νομίζω ότι θα μπορέσουμε να αντέξουμε. Αν μπορέσουμε να αντέξουμε, προσωπική μου εκτίμηση, θα γίνει με έναν τρόπο. Αν στοχεύσουμε στην εκπαίδευση. Αν εκπαιδεύσουμε τους νέους και σε 25 χρόνια από τώρα επέλθει κάποια αλλαγή. Υπάρχουν μοντέλα τέτοια παγκοσμίως, αλλά δε νομίζω ότι είμαστε ικανοί να το αντιμετωπίσουμε ή να το εφαρμόσουμε.
Εσείς ζοριστήκατε; Ρίξατε τα στάνταρ σας;
Όλοι μας το έχουμε κάνει αυτό. Από την άλλη, δουλεύουμε για να πληρώνουμε. Είμαι από αυτούς που δουλεύω συνεχώς, όταν όμως κοιτάζω την τσέπη μου είναι άδεια. Και δεν εννοώ την τσέπη μου για προσωπικό όφελος, αλλά για να γίνω δημιουργικός για τα μελλοντικά μου σχέδια. Να έχω μια ελπίδα ότι όταν επιχειρήσω κάτι, δεν θα είναι κάποιοι, όπως είναι το κράτος, που θα μου τα φάνε όλα. Γιατί έτυχε να βγάλω κάποια λεφτά μία σεζόν και με θεωρεί αυτομάτως πλούσιο. Και να με κατακρεουργήσει. Αλλά δεν είναι μόνο οι πλούσιοι. Πάω και στα χαμηλότερα στρώματα, γιατί εγώ δεν ανήκω στους πλούσιους, όπου νομίζω ότι οι κυβερνήσεις ζούνε σε έναν δικό τους τηλεοπτικό κόσμο και οι άνθρωποι τρώνε μέσα από τα σκουπίδια για να επιβιώσουν. Αυτή είναι η αλήθεια και μόνο αυτή. Εγώ δεν μπορώ να σταματήσω. Αν μου κόψουν τη δημιουργία και το όνειρο, δεν μπορώ να επιβιώσω. Ας δουλεύω και ας τους τα δίνω. Πραγματικά έχω ελπίδα στο δικαίωμα και στο όνειρο και αυτό δεν μπορεί να μου το στερήσει κανένας.
Αυτό δεν είναι και η ανάγκη μας;
Ο κόσμος έχει ανάγκη να κάνει ένα ταξίδι στην ποίηση. Αυτό που προσπαθούμε εμείς, είτε μέσα από την κωμωδία είτε μέσα από το δράμα, είναι να ανοίγουμε κάποια άλλα κλουβιά μέσα στην ψυχή μας και να προσφέρουμε ποίηση. Το δίνουμε στον κόσμο και ο καθένας το μεταφράζει μετά όπως θέλει. Και του προσφέρουμε και κάτι διαφορετικό. Έναν προβληματισμό. Του ανοίγουμε τους ορίζοντες. Να δει και αλλιώς τη ζωή. Να καταλάβει ότι η αισθητική και η αντίληψη είναι απαραίτητα προσόντα του ανθρώπου. Και τα έχουμε ξεχάσει δυστυχώς. Ο Έλληνας, μην ξεχνάτε, πόνεσε μόνο όταν πόνεσε η τσέπη του. Και αυτό είναι θλιβερό. Τόσα χρόνια που πονάει η ψυχή του δεν σηκώνει κεφάλι. Και δεν το καταλογίζω στον Έλληνα αλλά στους πολιτικούς. Η αντιβίωση σε όλο αυτό είναι μόνο η τέχνη. Αλλά δεν νομίζω ότι κάποιος πολιτικός θα επενδύσει στην τέχνη για κάποια ριζική αλλαγή. Με τίποτα.
Οι ψυχολόγοι πηγαίνουν και αυτοί σε ψυχολόγους. Εσάς τι σας ανοίγει τους ορίζοντες; Ποιος σας μοιράζει έναν προβληματισμό;
Η μελέτη. Εκεί είναι η καλύτερη αποσυμπίεση. Το να μελετούμε διαρκώς και να μη σταματούμε. Να εξελισσόμαστε και να βλέπουμε ερευνητικά τη δουλειά μας. Για να έχουμε μέλλον και να μη δημιουργούμε στεγανά. Αυτή είναι η τροφή μας και η αποσυμπίεσή μας. Εκεί χαλαρώνουμε εμείς.
Εκτός από δημοφιλής είσαστε και αγαπητός. Σας δημιουργεί αμηχανία η αγάπη του κόσμου;
Εγώ τη χαίρομαι την επικοινωνία με τον κόσμο στον δρόμο. Γιατί και εγώ απλός άνθρωπος είμαι. Μου θυμίζει τις παλιές εποχές που βγαίναμε στον δρόμο και λέγαμε καλημέρα σε όλους. Γνωριζόμασταν ή όχι. Άλλοι τραγουδούσανε στον δρόμο και μπαίναμε και εμείς και τραγουδούσαμε μαζί. Αυτό έχουμε χάσει και έχουμε συσπειρωθεί μέσα σε ένα στενό οικογενειακό κύκλο και δεν μας νοιάζει τι κάνει ο γείτονας. Εμένα αυτό προσωπικά με απελευθερώνει. Αυτή η αγάπη που εισπράττω. Είναι ιδιαίτερη τιμή μου όταν οι άνθρωποι θέλουν να μου μιλήσουν. Αλλά δεν ξεχνάω ποτέ από πού ξεκίνησα. Ήθελα να δημιουργήσω πράγματα, αλλά δεν ήθελα να μπω σε αυτήν τη δουλειά για να γίνω γνωστός. Μπήκα για να μπορέσω να προχωρήσω σαν άνθρωπος και να προχωρήσω και την τέχνη μου. Αυτό ήταν το μέλημά μου και αυτό κάνω από τότε μέχρι τώρα. Έτυχε και έγινα γνωστός. Δεν λέω, καμιά φορά όταν στρέφονται όλοι οι προβολείς πάνω σου, μια φιλαυτία υπάρχει και ένας ναρκισσισμός. Όλοι οι ηθοποιοί το περνάνε κάποια στιγμή αυτό, γιατί είναι η φύση της δουλειάς μας τέτοια. Εκεί θέλει καλή πλοήγηση του σκάφους, για να μην ξεπεράσεις τα όρια. Και νομίζω ότι κάποια στιγμή το κατάφερα και το διαχειρίστηκα και αυτό και επέστρεψα εκεί όπου ξεκίνησα. Στο μηδέν. Και κάθε μέρα λέω στον εαυτό μου ότι ξεκινάω από το μηδέν…
Από το φύλλο της THESSNEWS #64 (29/07/2017-30/07/2017)
