ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΕΣΣΟΠΟΥΛΟΣ || gkessopoulos@gmail.com
Γεννήθηκε το 1977 στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε στη δραματική σχολή του ΚΘΒΕ (1995-1999) και είναι ιδρυτικό μέλος του Θεάτρου Τέχνης Ακτίς Αελίου (2000 – 2014) αλλά και του Θεάτρου Εταιρότητα. Δύο φορές υποψήφιος για βραβείο καλύτερου νέου ηθοποιού (Κριτικών Θεάτρου και Κ. Κουν).
Είναι ο πολύ δραστήριος ηθοποιός και σκηνοθέτης Θωμάς Βελισσάρης, δημιουργός του έργου «Ο Βίος του Ευστράτιου», που γράφτηκε στη διάρκεια του Studio υποκριτικής, στο οποίο συμμετείχαν νέοι απόφοιτοι της Ανωτέρας Δραματικής Σχολής Ίασμος – Βασίλης Διαμαντόπουλος, οι οποίοι στη συνέχεια έγιναν και μέλη της ομάδας καλλιτεχνών Θέατρο Εταιρότητα. «Ο Βίος του Ευστράτιου» είναι μια ιστορία προσπάθειας επαναπροσδιορισμού με βάση τη ρίζα, τη γενέτειρα, τον μόνο τρόπο, όπως λέει ο συγγραφέας, για να απαντήσει κανείς στο ερώτημα «ποιος είμαι;»… Αυτό το έργο ήταν και η αφορμή για τη συνέντευξη στην ΤhessΝews.
«Ο Βίος του Ευστράτιου» ποια αλληγορία κρύβει; Ποιο είναι το στίγμα της;
Το έργο, εκτός των άλλων, έχει να κάνει με την αποδοχή από την πλευρά των Νεοελλήνων της απώλειας του παρελθόντος. Αυτής της εντελώς αλόγιστης εσωτερικής μετανάστευσης από την επαρχία στις μεγαλουπόλεις, με αποτέλεσμα να χαθούν – όχι εντελώς θέλω να πιστεύω – τα ουσιαστικά σημεία αναφοράς της όποιας «ελληνικότητας». Γι’ αυτό και ο ετοιμοθάνατος Ευστράτιος στο τέλος του έργου «αναπολεί» ένα παρελθόν που δεν έχει συμβεί.
Ποιες έννοιες καθοριστικές για την ανθρώπινη οντότητα, για τον ανθρώπινο βίο, πραγματεύεστε στο συγκεκριμένο έργο;
Τον θάνατο ως επί το πλείστον. Ως «απαγόρευση» στις δεκάδες εκδοχές βίου που θα μπορούσαμε να είχαμε επιλέξει.
Το συγκεκριμένο έργο αποτελεί κι ένα σχόλιο για την παιδεία και τον πολιτισμό κατά τα τελευταία 70 χρόνια στη χώρα μας…
Κυρίως μουσικό. Ένα συνονθύλευμα ακουσμάτων και ασμάτων. Σε ό,τι αφορά στην παιδεία. Σε ό,τι έχει να κάνει με τον πολιτισμό, το σχόλιο αφορά κυρίως στις σχέσεις των δύο φύλων όπως αυτές βιώνονται τα τελευταία 70 χρόνια, ως προς τα στερεότυπα από τα οποία είναι σφραγισμένες.
Η επιστροφή στον γενέθλιο τόπο είναι ένα στοιχείο. Πώς τον αντιλαμβάνεστε; Πόσο καθοριστικός είναι για τον καθένα;
Είναι ο μόνος τρόπος για να ολοκληρωθεί ο κύκλος της ζωής και ο μοναδικός για να απαντηθεί μέχρις ενός σημείου το ερώτημα: “ποιος είμαι;”
Είσαστε ιδρυτικό μέλος της ομάδας Ακτίς Αελίου, η οποία έχει αφήσει το δικό της αποτύπωμα στα θεατρικά πράγματα της Θεσσαλονίκης. Αλλά και στη μετεξέλιξή της, το θέατρο Εταιρότητα. Ποια προβλήματα αντιμετωπίζουν σήμερα οι θεατρικές ομάδες της πόλης;
Το ότι δεν μπορούν να είναι ομάδες πια… Οι αντιξοότητες είναι τόσες πολλές, που οι άνθρωποι -αναπόφευκτα – έχουν πολύ μικρότερες αντοχές για να αντισταθούν σε μία συνθήκη πλέον, η οποία μόνο κατακερματίζει την επιθυμία. Έτσι πολύ πιο σύντομα -από ό,τι στο παρελθόν- οι ομάδες διαλύονται. Χρειάζονται πάρα πολύ ισχυρά σημεία αναφοράς. Κυρίως αισθητικής. Και άρα ήθους.
Η χαμηλή τιμολογιακή πολιτική του ΚΘΒΕ τα τελευταία δύο χρόνια, με το εισιτήριο των 5 ευρώ δύο μέρες της εβδομάδας, ευνοεί το θέατρο λόγω της προσέλευσης ή δημιουργεί πρόβλημα στις μη κρατικές θεατρικές ομάδες; Ποια είναι η γνώμη σας;
Σαφώς δημιουργείται η αίσθηση ότι την ίδια πολιτική – τακτική θα έπρεπε να ενστερνιστούν όλες οι υπόλοιπες προσπάθειες στην πόλη -από την πλευρά του κοινού. Αυτό όμως είναι αδύνατον -μιας και τα έσοδα μιας παράστασης μόλις που καλύπτουν το ενοίκιο του χώρου στον οποίο παρουσιάζονται. Θα έλεγα λοιπόν πως μάλλον δυσκολεύει ακόμη περισσότερο τη συνθήκη του θεάτρου.
Ένα σχόλιο για τις φετινές θεατρικές επιχορηγήσεις του ΥΠΠΟ; Για την επαναφορά αλλά και για την κατανομή; Πώς κρίνετε τη θεατρική πολιτική τα τελευταία 2,5 χρόνια;
Θα προτιμούσα οι επιχορηγήσεις να αφορούσαν ομάδες με ένα ρεπερτόριο. Κατ’ αυτόν τον τρόπο θα ευνοούνταν οι συνεργασίες. Από τη στιγμή που οι επιχορηγήσεις αφορούν σε έργα, αυτό σημαίνει πως η πληθώρα των παραστάσεων, σκανδαλωδώς μεγάλη για τη χώρα και τις δυνατότητές της, επικροτείται από το Υπουργείο Πολιτισμού. Και μπαίνουν οι βάσεις έτσι ώστε οι παραστάσεις να πολλαπλασιαστούν. Πράγμα που σημαίνει ότι με την ποσότητα θολώνει και το αναπάντητο σήμερα ερώτημα: «Τι είναι το θέατρο στην Ελλάδα σήμερα;»
Θέατρο στα χρόνια της κρίσης. Πώς αντιλαμβάνεστε τον ρόλο σας, τη θέση σας μέσα σε αυτήν έναντι των θεατών, δηλαδή της κοινωνίας;
Νομίζω ότι το θέατρο θα πρέπει να προσφέρει τα καινούρια σημεία αναφοράς σε μία κοινωνία εντελώς ανερμάτιστη. Αυτή είναι η μεγαλύτερη κρίση κατά τη γνώμη μου. Η αίσθηση της ματαιότητας. Πρέπει να νιώσουμε και πάλι μέρος ενός πολιτισμού.
Τι σας απασχολεί τελευταία ως θεατρικό συγγραφέα; Τι θέμα πραγματεύεστε;
Το τέλος της πατριαρχίας. Και τι γίνεται μετά από αυτό. Όλες οι πατριαρχικές φιγούρες έχουν φύγει από τη ζωή ή έχουν αποσυρθεί. Ποιο θα μπορούσε να είναι το καινούριο κοινωνικό μοντέλο.
Αισιοδοξείτε για την Ελλάδα της κρίσης;
Μόνο εάν η κρίση οδηγήσει σε ηθικά συμπεράσματα.
Τι θα παρουσιάσει φέτος στη θεατρική σεζόν το Θεατρικό Εργαστήρι της Εταιρότητας;
Την ολοκληρωμένη εκδοχή του «Βίου του Ευστράτιου». Γιατί η πρώτη, ούτως ή άλλως, ήταν το αποτέλεσμα ενός εργαστηρίου.
Από το φύλλο της THESSNEWS #72 (23/09/2017-24/09/2017)
