THESS-SKG STORIES
Ένας από τους παίκτες που μπορούν να χαρακτηριστούν ως συνδετικοί κρίκοι ανάμεσα στον ΠΑΟΚ της δεκαετίας του ’70 και σε εκείνον του ’80 είναι ο Παναγιώτης Κερμανίδης, το πλούσιο ταλέντο του οποίου έκανε τις εξέδρες να ξεσηκώνονται και να τον επευφημούν!
Τι κάνει όμως ένας ποδοσφαιριστής του μεγέθους του Κερμανίδη όταν βγάζει τη φανέλα του παίκτη; Σίγουρα δεν κάθεται στον πάγκο. Αλλάζει απλώς φανέλα και φοράει αυτή της γνώσης και της εμπειρίας. Ο Παναγιώτης Κερμανίδης έχει δημιουργήσει τη δική του ακαδημία ποδοσφαίρου, που ονομάζεται Bebides 2000. Μέσω αυτής «χτίζει» τους νέους πρωταθλητές των γηπέδων.
Τον συναντούμε στις εγκαταστάσεις της ακαδημίας και από κάθε κουβέντα του απορρέει η αγάπη του για το ποδόσφαιρο. Ένας παλαίμαχος από μια μεγάλη ομάδα, που πλέον έχει πάρει μοίρες παιδιών στα χέρια του. Μας λέει:
«Οι γονείς ωθούν τα παιδιά τους στις ακαδημίες. Η εκτόνωση πια της οικογένειας είναι το παιδί να αθλείται και όχι μόνο το ποδόσφαιρο, γιατί τα οικονομικά τους πια είναι μετρημένα και αυτά τα λίγα που έχουν, στα παιδιά τους τα ξοδεύουν. Και ξοδεύουν τα χρήματά τους εκεί που τα παιδιά τους θα εξελιχθούν, είτε αθλητικά είτε πνευματικά. Η κοινωνία μας και η πολιτεία μας σε αυτόν τον τομέα δυστυχώς δεν προσέχουν καθόλου. Η κοινωνία μας αλλάζει, εγώ είμαι πια σε μία ηλικία τέτοια που έζησα και άλλες εποχές εδώ στην Ελλάδα. Κι εγώ από έξω ήρθα βεβαίως, αλλά βλέπω ότι ο ελληνισμός χάνεται σιγά σιγά. Ο ελληνισμός χάνεται, η ελληνική γλώσσα χάνεται, υιοθετούμε πολλά ξενόφερτα πράγματα και με την πάροδο των χρόνων δεν ξέρω τι μπορεί να συμβεί στην Ελλάδα.
Δεν ασχολούμαι με την πολιτική, παρόλο που μου έχουν κάνει πολλές προτάσεις. Για να ασχοληθείς με την πολιτική όμως, πρέπει να αφήσεις όλα τα άλλα και εγώ αγαπάω το ποδόσφαιρο και δεν μπορώ να το αφήσω για να ασχοληθώ αποκλειστικά με την πολιτική».
Πόσα χρόνια υπάρχουν οι Bebides;
Οι Bebides ήδη κλείνουν 18 χρόνια λειτουργίας.
Πού βρίσκονται σήμερα τα παιδιά που ξεκίνησαν πριν 18 χρόνια;
Έχουμε παιδιά που σπουδάζουν Ιατρική, που είναι σε πανεπιστήμια, που παίζουν στο εξωτερικό, που παίζουν σε μεγάλους συλλόγους, που έχουν βρει τον δρόμο τους και μάλιστα ήδη από φέτος ξεκίνησα, με παιδιά που φοίτησαν, που πέρασαν από την ακαδημία ποδοσφαιρικά, να τους φέρνουμε πια σαν προπονητές.
Γιατί ένα παιδί είναι καλό να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο, όταν ακούγονται χίλια μύρια κακά για την εικόνα του ελληνικού ποδοσφαίρου σήμερα;
Καταρχάς γιατί είναι ωραίο άθλημα. Εγώ πιστεύω ότι το πρώτο πράγμα είναι αυτό, είναι ένα άθλημα που το παιδάκι το χαίρεται, κάνει φίλους, κάνει παρέες, εκτονώνεται όμορφα. Από εκεί και πέρα, περισσότερο οι γονείς πιστεύουν ότι τα παιδιά τους μέσα από το ποδόσφαιρο μπορούν να εξελιχθούν και να γίνουν κάποιοι. Όλα παίζουν ρόλο, δεν είναι αποκλειστικά μόνο η προβολή και το οικονομικό.
Πότε ήταν η τελευταία φορά που πήγατε στο γήπεδο;
Δεν πάω καθόλου στο γήπεδο. Είναι μια μορφή εσωτερικής διαμαρτυρίας αυτό, δεν το λέω φωναχτά αλλά εγώ δεν συμφωνώ με όλα αυτά που συμβαίνουν στο ποδόσφαιρό μας. Τελευταία πήγα μια φορά στα τόσα χρόνια, να πω 20 χρόνια; Στην Τούμπα, όπου με καλέσανε για να με τιμήσει ο σύλλογος και θεώρησα ότι έπρεπε να πάω, να μην το αρνηθώ. Όταν πάω στην Τούμπα συγκινούμαι πάρα πολύ και δεν μπορώ να κάθομαι στην κερκίδα, γιατί εγώ έχω παίξει τόσα χρόνια μέσα εκεί, στο χορτάρι.
Οι συνάδελφοι, οι αθλητικογράφοι, ζητούν τη γνώμη σας ή την άποψή σας ή τη συμβουλή σας; Όχι μόνο για τον ΠΑΟΚ, γενικά για το ποδόσφαιρο.
Ναι, δέχομαι τηλεφωνήματα από δημοσιογράφους και ζητούν την άποψή μου και νομίζω ότι είναι καλό αυτό, γιατί, αν εμείς που παίξαμε ποδόσφαιρο δεν μιλήσουμε, ποιος δηλαδή θα πρέπει να πει την άποψή του;
Υπήρχε η άποψη παλιά ότι οι παλιοί ποδοσφαιριστές ήταν περισσότερο αθλητές, δεν είχαν δηλαδή άποψη, ενώ οι νέοι ποδοσφαιριστές είναι πιο ψαγμένοι. Ισχύει αυτό;
Νομίζω πως οι παλιοί ποδοσφαιριστές ήταν πιο μάγκες. Πιο αθλητές αλλά και μάγκες. Σήμερα εγώ τους λέω: «Ρομποτάκια είστε. Πατάτε ένα κουμπί και κάνετε αυτό που περάσατε μέσα στο στικάκι».
Αν έρθει ένα παιδί στο οποίο βλέπετε ύποπτα σημάδια εξέλιξης στον χαρακτήρα του, σημάδια εγωισμού και υπερβολικό ανταγωνισμό, τι κάνετε;
Υπάρχουν παιδιά που δεν μπορούν καθόλου να μπουν στο ομαδικό πνεύμα. Εμείς εδώ, στη δική μας ακαδημία, δεχόμαστε όλα τα παιδάκια και προσπαθούμε με κάθε τρόπο να περάσουμε το κοινωνικό και το ομαδικό πνεύμα. Εγώ πιστεύω ότι σε όλα τα παιδάκια πρέπει να δώσουμε ευκαιρίες και να προσπαθούμε με κάθε τρόπο να περάσουμε το μήνυμα σχετικά με το τι κάνουμε και γιατί το κάνουμε. Οι προπονητές πια είναι εξειδικευμένοι, είναι παιδαγωγοί, είναι ψυχολόγοι, είναι τα πάντα. Ο προπονητής πρέπει να γνωρίζει τα πάντα, δεν μπορεί μόνο απλά να προπονεί. Η αλήθεια όμως είναι ότι εγώ εδώ, μέσα στα γήπεδα, με τα παιδάκια, βλέπω και πολλά άλλα πράγματα. Σχετικά με το τι μπορεί να συμβαίνει και στο σχολείο. Εγώ θα ήθελα το παιδάκι όταν με βλέπει να μου λέει μία καλημέρα ή να ξέρει τι θα πει το «ευχαριστώ» και τι θα πει «παρακαλώ».
Από το φύλλο της THESSNEWS #81 (25/11/2017-26/11/2017)
