THESS-SKG STORIES
Η Κυριακή Ουδατζή ό,τι δουλειά κι αν έκανε δεν θα περνούσε απαρατήρητη.
Η Διευθύντρια του Ολυμπιακού Μουσείου Θεσσαλονίκης έχει ένα βαρύ ορατό βιογραφικό και ένα αθέατο “οπλοστάσιο” βασισμένο στην προσωπικότητά της, που την κάνει ακαταμάχητη. Υποτροφία στην Αρχιτεκτονική του ΑΠΘ, μεταπτυχιακές σπουδές επίσης με υποτροφία και μία λαμπρή καριέρα σ’ έναν ζωτικό τομέα αυτής της πόλης. Τον πολιτισμό.
Θεωρείς τον εαυτό σου καριερίστρια;
Καθόλου, με την έννοια του αυτοσκοπού. Απλά, θα με χαρακτήριζα υπεύθυνη, τελειομανή, παθιασμένη με τη δουλειά μου επαγγελματία, χαρακτηριστικά που συνήθως οδηγούν σε ικανοποιητική επαγγελματική πορεία. Δράττομαι των ευκαιριών που μου παρουσιάζονται αλλά ποτέ δεν προσπάθησα μεθοδευμένα και στοχευμένα να δημιουργήσω εγώ τις ευκαιρίες. Λόγω δε χαρακτήρα, ποτέ δεν λειτούργησα με ψυχρή λογική ή επιθετική πολιτική, ενώ μοναδικό κριτήριο είναι η ενασχόληση αποκλειστικά με ό,τι με ευχαριστεί και όχι με ό,τι οδηγεί στην ”κορυφή”.
Ποιος είναι ο ρόλος της διευθύντριας του Ολυμπιακού Μουσείου;
Με μια φράση, ένας δύσκολος και απαιτητικός ρόλος ή άλλως, του ανθρώπου-ορχήστρα, όταν μιλάμε για το συγκεκριμένο Μουσείο, που απέχει παρασάγγας από τον ρόλο ομολόγων, σε ανάλογης θεματικής και δραστηριότητας Μουσεία του εξωτερικού. Ένας ρόλος που αξιοποιεί στο μέγιστο την (μετα)πτυχιακή και διδακτορική μου εκπαίδευση, καλύπτοντας ταυτόχρονα πολλές θέσεις: αρχιτέκτονα, γραφίστα, ιστορικού, μαρκετίστα, δημοσιοσχεσίστα, παράλληλα με την καθαρά διοικητική θέση της Διευθύντριας. Εν κατακλείδι, ελλείψει προσωπικού και οικονομικής άνεσης, ήδη από τον πρώτο χρόνο λειτουργίας μας, ο ρόλος μου είναι πολυδιάστατος, κάποτε χαοτικός και αναγκαστικά συγκεντρωτικός. Χρόνια τώρα αλλάζω ”καπέλο” με γοργούς ρυθμούς, οπότε ανάλογα με τις εκάστοτε απαιτήσεις, γίνομαι μουσειολόγος, μουσειογράφος, υπεύθυνη εκθέσεων ή Ευρωπαϊκών Προγραμμάτων, Δημοσίων Σχέσεων κ.ά., ρόλοι που πολλάκις προκαλούν έκπληκτα βλέμματα, αφού τη μία στιγμή βρίσκομαι ”εργάτης” στην υποδοχή-και την επόμενη στην ”πρώτη θέση”… Δεν είχα ποτέ έναν ξεκάθαρο ρόλο, καθώς το Μουσείο ήταν πάντα ένα απαιτητικό ”δεύτερο παιδί”, που με αφοσίωση φροντίζω καθημερινά εδώ και δεκάξι χρόνια(2002-2018).Μαζί μεγαλώσαμε, μαζί παλέψαμε και τώρα μαζί καμαρώνουμε..
Ποιο είναι το όραμά σου για το μουσείο;
Το ίδιο με το όραμά μου για τον πολιτισμό στη ζωή μας. Πιστεύω ακράδαντα ότι η χειρότερη κρίση της εποχής μας είναι η πολιτισμική, για αυτό και θεωρώ τον πολιτισμό μοναδικό μέσο κοινωνικής και οικονομικής ανάκαμψης του τόπου μας. Έτσι, τα σύγχρονα μουσεία-ζωντανά κύτταρα της κοινωνίας μας-μπορούν να επηρεάσουν τη δομή και εξέλιξή της, μέσα από τον εκπαιδευτικό και κοινωνικό τους ρόλο. Ειδικότερα, για το Ολυμπιακό μας Μουσείο-εκπαιδευτικό και ερευνητικό φορέα διάσωσης και ανάδειξης της Ολυμπιακής Ιστορίας και μεταλαμπάδευσης του Ολυμπισμού ως τρόπου και φιλοσοφίας ζωής-οραματίζομαι να πετύχει έναν πρόσθετο στόχο, αυτόν της γαλούχησης της νέας γενιάς με ιδανικά και Ολυμπιακές…πανανθρώπινες αξίες.Oραματίζομαι να συμβάλλει λόγω της ειδικής θεματικής, στην ανάπτυξη εναλλακτικών μορφών τουρισμού, όπως ο μουσειακός και ο αθλητικός, τομείς που σύμφωνα με διεθνή παραδείγματα, θα βοηθήσουν στην ανάπτυξη του τόπου μας.
Θα σε ενδιέφερε η πολιτική; Σου έχει γίνει πρόταση;
Με την ευρύτερη, αριστοτελική έννοια του όρου, ως φύσει πολιτικόν ον, ναι, ανέκαθεν με ενδιαφέρει. Ωστόσο, ουδέποτε είχα ουσιαστική ενασχόληση με κομματικά σχήματα, παρά τις σχετικές προτάσεις, που απέρριψα λόγω άλλων προτεραιοτήτων, κυρίως της δουλειάς και των πολυετών σπουδών μου. Τώρα που όλα είναι σε σειρά, σε συνδυασμό με την άρνησή μου να χαλαρώνω, ίσως να το σκεφτόμουν πιο σοβαρά, ως άλλη μια πρόκληση.
Τι δεν ξέρουν οι περισσότεροι για την Κυριακή Ουδατζή;
Λόγω χαρακτήρα, σπάνια μιλάω για τον εαυτό μου, υποτιμώντας έτσι κάθε μικρή ή μεγάλη προσπάθεια/επιτυχία…Έτσι, λίγοι ξέρουν ότι ξεκίνησα την αρχιτεκτονική μου πορεία με υψηλές διακρίσεις-πρώτα βραβεία σε Πανελλήνιους Αρχιτεκτονικούς Διαγωνισμούς, ότι έργα μου έχουν συμπεριληφθεί σε εκθέσεις ”σημαντικού αρχιτεκτονικού έργου”, ότι εκπόνησα τη μελέτη ανάπλασης του Α’ προβλήτα του λιμανιού, που το θεωρώ έργο πνοής για την πόλη…ή ακόμα για την εικοσάχρονη ακαδημαϊκή μου καριέρα σε ελληνικά και ξένα Πανεπιστήμια, σε Προπτυχιακά και Μεταπτυχιακά τμήματα κ.ά.
Πώς σε αποκαλούν οι υπόλοιποι άνθρωποι στο μουσείο;
Δύσκολη ερώτηση… γιατί για να πετύχει κανείς αυτό το ”μικρό θαύμα” αλματώδους ανάπτυξης ενός νέου μουσείου που ξεκίνησε ”μικρό” (Μουσείο Αθλητισμού,2001) και πολύ γρήγορα αναγνωρίστηκε σε διεθνές επίπεδο(Ολυμπιακό Μουσείο,Δ.Ο.Ε.,2008),χωρίς πόρους ή κρατική βοήθεια… κάποιος πρέπει να είναι σκληρός, απαιτητικός, επίμονος… πρώτα φυσικά με τον εαυτό του, αναπόφευκτα δε και με συνεργάτες του…χαρακτηριστικά που σπάνια σε κάνουν αγαπητό σε όσους δεν δύνανται να ανταποκριθούν στους φρενήρεις ρυθμούς ενός φορέα που στοχεύει στο άλμα και όχι απλά στην επιβίωση. Έχω βιώσει την ένθερμη αναγνώριση, αλλά και την αντίδραση συνεργατών που δεν ενστερνίστηκαν το όραμα του Μουσείου. Πλέον, έχω συμβιβαστεί και με τον άχαρο τίτλο της ”Σιδηράς Κυρίας”…που ενίοτε μου αποδίδεται, γιατί πάντα ελπίζω πως εκ του αποτελέσματος δικαιολογούμαι και δικαιώνομαι.
Ποια είναι η προτεραιότητα της ζωής σου;
Ο γιος μου…η ευτυχία του…
Τι περιμένουμε στο άμεσο μέλλον στο Ολυμπιακό Μουσείο;
Όσο αντέχω, με αντέχουν..και αντέχει οικονομικά, να περιμένουμε πολλά και μεγάλα, γιατί ποτέ δεν θα σταματήσουμε να ονειρευόμαστε και να προσπαθούμε για ένα ολοένα καλύτερο, καινοτόμο, διεθνώς αναγνωρισμένο Ολυμπιακό Μουσείο, που τοποθετεί τον πήχυ όλο και πιο ψηλά, ακολουθώντας το δικό μου αγαπημένο μότο:Citius, Altius, Fortius!
Από το φύλλο της THESSNEWS #95 (03/03/2018-04/03/2018)
