ΣΤΑΥΡΟΣ ΜΥΘΟΣ || mythos@eroticos.gr
Η Πέγκυ Ζήνα μιλά για το τραγούδι και την πρόσφατη τηλεοπτική εμπειρία της.
Από μικρή ξεκίνησε μαθήματα πιάνου και μαθήματα χορού Jazz. Αποφοίτησε από την «Jeanne D’ Arc» (Ελληνογαλλική σχολή Πειραιώς) και συμμετείχε σε όλες τις καλλιτεχνικές δραστηριότητες του σχολείου (από θεατρικές μέχρι χορωδίες). Μετά το σχολείο δούλεψε στο θέατρο, μετά από οντισιόν στον Βαγγέλη Σειλινό, σε μουσικοχορευτική παράσταση στο «Δελφινάριο».
Έκανε σπουδές στο πιάνο και στον χορό, αλλά η εξαιρετική φωνή της και η αγάπη της για το τραγούδι την τοποθετούν ανάμεσα στις κορυφαίες λαϊκές τραγουδίστριες της Ελλάδας.
Όλο αυτό το συναίσθημα πάνω στη σκηνή έχει τις ρίζες του στην αγάπη για το θέατρο;
Ναι, σαν ερμηνεία περισσότερο, εκεί τις έχει τις ρίζες του. Επίσης βοηθάει επικοινωνιακά, όταν ξεκινήσεις από το θέατρο. Επειδή έχεις σε μια απόσταση τον κόσμο από κάτω και είναι αυστηροί κριτές, όταν πια δουλέψεις σε ένα νυχτερινό κέντρο που έχεις πιο κοντά τον κόσμο, νιώθεις πιο χαλαρά. Γιατί έχεις περάσει από τα δύσκολα και έχεις έρθει και έχεις γίνει μια αγκαλιά.
Αισθάνομαι ότι κάθε βράδυ βιώνεις και έναν χωρισμό.
Δεν είναι το θέατρο ούτε τα τραγούδια. Όσο περνούν τα χρόνια, μετράω είκοσι πια στον χώρο, είναι τα βιώματα. Κάποτε μεγάλοι τραγουδιστές μού είχαν πει ότι όσο μεγαλώνεις, αλλιώς εκφράζεσαι και αλλιώς τραγουδάς τα βιώματά σου. Είναι καθαρά τρόπος έκφρασης. Άλλος θα εκφραστεί με τη ζωγραφική, άλλος με τον χορό, εγώ εκφράζομαι τραγουδώντας. Όλα μου τα συναισθήματα και λύπη και χαρά. Και δόξα τω Θεώ, έχω μια γεμάτη ζωή και με μεγάλες χαρές και στιγμές αλλά και μεγάλες απώλειες. Απώλειες, απογοητεύσεις, λύπες, ένα καζάνι συναισθημάτων.
Και πώς διαχειρίζεσαι την απώλεια;
Δύσκολα… Μόνο ο χρόνος βοηθάει. Και πρέπει να περάσεις από κάποια στάδια. Μιλάω και για τις απώλειες ζωής και για τις απώλειες ανθρώπων. Περνάς από κάποια στάδια θλίψης, θυμού, άρνησης και μετά καταλήγεις στην αποδοχή και στη διαχείριση των συναισθημάτων. Όσο περισσότερο τις πενθείς τις απώλειές σου και τις κλάψεις, τόσο πιο γρήγορα χαλαρώνεις και μαθαίνεις να ζεις μ’ αυτές. Έχω μέσα μου όλες τις στιγμές. Το θαύμα της κόρης μου, έχω μια σχέση ανθρώπινη, δυνατή είκοσι χρόνια με τον άντρα μου, έχω δυνατούς φίλους στο πλευρό μου και έχω και τη δεύτερη οικογένειά μου βέβαια, που με ακολουθεί είκοσι χρόνια στην καριέρα μου. Και μέσα σε αυτά έχω και μεγάλες απώλειες. Δόξα τω Θεώ, αυτό είναι ζωή.
Δεν είσαστε μια τυπική οικογένεια. Λογικά, αν κάποια στιγμή σού πει η κόρη σου ότι θέλει να ασχοληθεί με το τραγούδι, πώς θα αντιδράσεις;
Δεν είναι το ιδανικό μου. Να βγει ένα παιδάκι 19χρονο στο τραγούδι και να έχει να συγκριθεί με μια καριέρα 30 χρόνων; Αυτό που παθαίνουν όλα τα παιδιά των επωνύμων τραγουδιστών; Και ενώ μπορεί να είναι καλύτερο το παιδί από τον γονιό, βιώνει τη σύγκριση.
Και πώς το θωρακίζεις;
Δεν το θωρακίζεις. Το αφήνεις να πέσει στα βαθιά, απογοητεύεται και πρέπει να κολυμπήσει μόνο του προσπαθώντας να κάνει κάτι να ξεπεράσει τους γονείς του. Εγώ δεν θα ήθελα να μπει σε καμία τέτοια διαδικασία. Αυτή η δουλειά δεν έχει καμία σταθερότητα. Ούτε συναισθηματική, ούτε οικονομική σταθερότητα, ούτε αξιοκρατία. Οπότε για έναν γονιό δεν είναι το ιδανικό, παρόλο που είναι σπουδαίος τρόπος έκφρασης το τραγούδι. Εκτός αν το έχει στη ζωή του σαν χόμπι. Θέλω να της μάθω δηλαδή μουσικά όργανα, όποιο επιλέξει- κι αν θέλει βέβαια. Όπως έκανα κι εγώ σαν παιδάκι, που κοπανούσα το πιάνο, τραγουδούσα με τις ώρες και ξυπνούσα την πολυκατοικία. Θα μου άρεσε να το κάνει, αν με αυτό εκφράζει τα συναισθήματά της. Παρόλα αυτά θα είμαι μέσα στα όνειρά της, ό,τι κι αν επιλέξει και με όποιο κόστος, θα προσπαθήσω να είμαι φύλακας άγγελός της. Δεν την «κόβω» όμως για τραγούδι. Είναι της οργάνωσης, στον τομέα του μπαμπά της. Ό,τι και να κάνει, θα είμαι δίπλα της.
Μου δίνεις την αίσθηση ενός ανθρώπου που έπαθε και έμαθε.
Είναι έτσι ακριβώς. Πέρασα από πολλά στάδια και με μεγάλη περηφάνια θα πω ότι το μόνο σταθερό πια είναι η σχέση μου με το κοινό. Έχουμε αναπτύξει μια σχέση με χιλιάδες ανθρώπους, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και με τους ομογενείς στο εξωτερικό. Σχεδόν σε όλο τον κόσμο, που άνθρωποι αγαπούν τα τραγούδια μου, η αγκαλιά που μου κάνουν, το βλέμμα τους, άνθρωποι όλων των ηλικιών. Και μετά το X Factor ήρθαν κοντά μου και πιο μικρά παιδιά, που έχω να τα δω καμιά δεκαριά χρόνια. Το μόνο σταθερό λοιπόν είναι αυτή η σχέση αγάπης και η ανταλλαγή συναισθημάτων που έχω με το κοινό. Αυτό δεν άλλαξε ποτέ.
Όλα τα άλλα έρχονται και παρέρχονται. Ωραία τραγούδια, λιγότερο ωραία τραγούδια, όχι κακά ευτυχώς, τεράστιες επιτυχίες, αδιάφοροι δίσκοι. Δεν θα τα έλεγα αποτυχίες, γιατί κάθε τραγούδι μεταφέρει ένα συναίσθημα. Από τη στιγμή που το έχεις δημιουργήσει και το έχεις στείλει, έστω και δέκα ανθρώπους να έχει αγγίξει, είναι κέρδος, δεν είναι αποτυχία. Φυσικά, μεγάλες επιτυχίες είναι αυτά που εκατομμύρια κόσμος τα παρακολουθεί και το βλέπεις και από τα «κατεβάσματα» στο διαδίκτυο. Κι αν είναι στημένα τα «κατεβάσματα», το βλέπεις όταν το ερμηνεύεις. Στο μαγαζί οι μισοί από αυτούς που είναι εκεί το δείχνουν. Ή με αναπτήρες ή με αναμμένα κινητά. Εκεί καταλαβαίνεις ότι αυτό το τραγούδι ή έχει αγαπηθεί ή πρόκειται να αγαπηθεί. Μικρές ενδείξεις για αυτό που θα έρθει.
Έχεις μάθει τους κανόνες του «χώρου».
Είμαστε σε έναν χώρο που όταν έρχονται οι νέοι αμφισβητούνται οι παλιοί, μετά ξαναπαίρνουμε χαμπάρι τους παλιούς και έτσι πάει η ιστορία. Δεν μιλάω για μένα, γιατί δεν έχω γίνει ακόμα παλιά, είμαι στη μέση φάση. Δεν είμαι ούτε το καινούριο φιντανάκι ούτε η μεγάλη τραγουδίστρια που έχει κάνει την καριέρα της και ήρθε η ώρα να αποσυρθεί. Είμαι κάπου στη μέση, στην πιο ώριμη ηλικία μου, στη μεταβατική μου φάση. Με το που μπαίνουν τα 40 σκέφτεσαι αλλιώς.
Αλλά ναι. Τα έχω βιώσει όλα και ξέρω πια καλά τι μου γίνεται. Λατρεύω τη δουλειά μου, αλλά περισσότερο λατρεύω την οικογένεια και τους ανθρώπους μου. Και τη δεύτερη οικογένειά μου, που είναι το τραγούδι, την αγαπώ απίστευτα και θα τη διατηρήσω όσο μπορώ και τραγουδώ. Τη σχέση μου με τα «περιτυλίγματα» όμως θα την έχω πάντα σε μια απόσταση. Εννοώ με τη show biz, με τα ΜΜΕ, υπάρχει μια επιλογή πια. Δεν ασχολούμαι με ανθρώπους που δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους και είναι ανήθικοι. Όλα αυτά είναι αποφάσεις που τις έχω πάρει τα τελευταία πέντε χρόνια.
Αφού τα λέμε τόσο ανοιχτά, πες μου για το X Factor. Τι κάνει κάποιος, αφού βγει από εκεί;
Το μετά έχει να κάνει ξεκάθαρα με το «άστρο» του καθενός. Το διαμάντι, όπου και να το πετάξεις, θα λάμψει. Στα χειρότερα, να θολώσει για λίγο. Με την πρώτη βροχή θα λάμψει όμως. Και αυτό δεν μπορείς να το σταματήσεις. Δεν μπορεί κανένας να σταματήσει τη μοίρα και το «άστρο» σου. Ότι η τηλεόραση είναι το πιο γρήγορο εισιτήριο για να γίνει κάποιος γνωστός δεν το αμφισβητεί κανείς. Είναι το πιο γρήγορο αεροπορικό. Έχει αυτήν την ταχύτητα, όπως του αεροπλάνου. Κανένα άλλο μέσο δεν είναι τόσο γρήγορο. Από εκεί και πέρα, όπως σε βοηθάει να δείξεις το ταλέντο σου, έτσι και σε βοηθάει να δείξεις ότι είσαι ατάλαντος. Ξεγυμνώνει την αλήθεια. Η τηλεόραση κάνει καλό σε αυτούς που είναι καλοί. Σε αυτούς που είναι μορφωμένοι, σε αυτούς που είναι ταλαντούχοι. Αυτοί που είναι αμόρφωτοι, ατάλαντοι, χειρότερης ποιότητας άνθρωποι, θα το δείξει. Άρα είναι σχετικό σε ποιον κάνει καλό. Έχουμε παραδείγματα ανθρώπων που υπάρχουν ακόμα από μουσικούς διαγωνισμούς και παραδείγματα που με τον δεύτερο μουσικό διαγωνισμό τούς έχουμε ξεχάσει. Γιατί αυτό που έγινε γνωστό και αγαπήθηκε τη συγκεκριμένη στιγμή δεν ήταν το ταλέντο τους, ήταν η προσωπικότητά τους. Τι να σου κάνει, όταν αγαπιέται από τον κόσμο και τον ψηφίζει, γιατί τους αρέσει η προσωπικότητα, η αυθεντικότητα και το χιούμορ; Δεν σημαίνει ότι αυτός ο άνθρωπος θα κάνει και καριέρα. Μπορεί κάποιος που είναι αντιπαθής να έχει ταλέντο. Και να τον έχουν πάρει χαμπάρι δέκα άνθρωποι στον χώρο και να έχει πορεία από εκεί και πέρα. Δηλαδή πιστεύω ότι ο Νίκος Οικονομόπουλος έτσι κι αλλιώς θα γινόταν γνωστός. Γιατί είναι ένας νέος, λαϊκός, απίστευτα ταλαντούχος τραγουδιστής. Ότι τον βοήθησε η τηλεόραση αυτό να γίνει γρήγορα, ναι, ισχύει. Δεν ευθύνεται η τηλεόραση όμως που ο Νίκος είναι εκεί που είναι τώρα. Το θέμα είναι πώς θα το διαχειριστείς μετά. Ο Νίκος βγαίνοντας από το παιχνίδι, με τη βοήθεια των συνεργατών του, έκανε ένα ωραίο λαϊκό ρεπερτόριο της γενιάς του. Και ευτυχώς που το έκανε.
Οι νέοι τραγουδιστές έχουν την αίσθηση ότι δεν έχουν πού να προβάλουν τη δουλειά τους και είναι μόνο τα παιχνίδια.
Αλήθεια λένε σε αυτό. Εγώ θυμώνω με αυτούς που λένε: «τι θέλουνε και πάνε; Και αυτά τα παιχνίδια είναι έτσι και αλλιώς». Και πού να πάνε δηλαδή; Υπάρχει καμιά εταιρεία νέων ταλέντων που τους κλείνει κάποιος ραντεβού και δεν το ξέρουμε; Υπάρχουν οντισιόν για νέους καλλιτέχνες και δεν το ξέρουμε; Γιατί εγώ έχω σταματήσει να κάνω οντισιόν για νέους τραγουδιστές. Έχω δύο ανθρώπους δικούς μου. Φέτος βέβαια στην «Πολιτεία» με χαρά έχουμε και τα GAZOZAκια, αυτό το καταπληκτικό συγκρότημα από το X FACTOR, και τον Πιλάτο μου, ο οποίος ανοίγει το λαϊκό πρόγραμμα και έχει τρομερό «γκελ» στον κόσμο, και φυσικά την Νωαίνα, που την θεωρώ καλλιτεχνάρα.
Βλέπεις; Εσύ παίρνεις δίπλα σου νέα παιδιά.
Εγώ το έκανα πάντα. Από το 2003 με τη συνεργασία μου με τον Νίνο, τον Θάνο Πετρέλη και τον Καραφώτη. Το κάνω από τότε και το έκανα με πάρα πολλούς νέους ανθρώπους και είχα υπέροχες συνεργασίες. Όσοι το χειρίστηκαν σωστά μείνανε, όσοι δεν το χειρίστηκαν σωστά και το «άστρο» τους σταματούσε λίγο πιο κάτω, σταμάτησαν εκεί. Μη λέμε λοιπόν ότι η τηλεόραση φταίει για τα πάντα, ακόμα και για τα σύννεφα που έχει στον ουρανό. Επικίνδυνο μέσο είναι, γιατί ξεγυμνώνει, αλλά από εκεί και πέρα αν είσαι καλός, σου κάνει καλό και σε κάνει πιο γρήγορα γνωστό.
Θα ξαναπήγαινες δηλαδή στο X Factor;
Κοίταξε να δεις, επειδή θέλω να είμαι απόλυτα ειλικρινής και δεν κρατάω τους τύπους μήπως με παρεξηγήσει κάποιος, θέλω να σου πω ότι δεν πέρασα και πολύ καλά στο X Factor. Γιατί ξαφνικά εκεί που ήμουν στην ασφαλή και όμορφη θέση, μου έγινε περίεργο. Κάθε τέτοιο παιχνίδι πρέπει να τελειώνει με το να διαλέγω τα ταλαντούχα πλάσματα που θέλω ή που μου έκανε η ενέργειά τους. Δεν είπα ότι όσοι βγήκανε από εκεί ήταν ο Πάριος ή η Αλεξίου, δεν ήταν. Όμως υπήρχαν κάποιοι που είχαν ένα «γκελ» στον κόσμο. Και αυτό δεν το λες τυχαίο. Κάτι λάμπει. Άλλα άτομα έχουν χειρότερη φωνή, αλλά έχουν μια λάμψη μαγική ή μια σκηνική παρουσία που για κάποιο λόγο αρέσει στον κόσμο. Και αυτό είναι ένα εισιτήριο. Δεν είναι απαραίτητο να είναι όλοι μεγάλοι βάρδοι.
Ξαφνικά λοιπόν, εκεί που ήμουν στη θέση να επιλέγω και να δίνω χαρά σε κάποια από τα παιδιά που διαγωνίστηκαν σε όλο αυτό και να τους δίνω με τη σειρά μου μια ευκαιρία σαν και αυτή που μου έδωσαν και μένα αγαπημένοι μου συνάδελφοι στα πρώτα μου βήματα, ξαφνικά βρέθηκα στην απέναντι θέση να κρίνω ποιος τραγουδάει καλά, ποιος όχι και να κάνω και τηλεόραση. Μέσα σε όλο αυτό να πρέπει να εξυπηρετήσουμε και τους κανόνες της τηλεόρασης. Οπότε ήρθα πολλές φορές σε αμήχανη θέση. Όμως παρόλα αυτά, ήταν ένας μεγάλος, λαμπερός μουσικός διαγωνισμός, μια σημαντική παραγωγή, στην οποία μπορεί να ξαναπάω αλλά προετοιμασμένη αυτήν την φορά για την ψυχοφθόρα διαδικασία…
Αν πρέπει να σε χαρακτηρίσουμε κάπως, «χτυπάς φλέβα» στην μπαλάντα;
Ισχύει. Παρόλο που είμαι χαρούμενο πλάσμα και μου αρέσει να διασκεδάζω τον κόσμο, η ερωτική μπαλάντα έχει ιδιαίτερη θέση στη ζωή μου. Αυτό το συναίσθημα μεταφέρω καλύτερα. Και μετά την μπαλάντα θα έβαζα τα ζεϊμπέκικα. Και τα χασάπικα. Αυτό το ύφος της λαϊκής μουσικής το αγαπώ ιδιαίτερα.
Άλλωστε ο κόσμος, που είναι και αυτός που επιλέγει στο τέλος, τα αγαπάει ιδιαίτερα…
Μα μόνο γι’ αυτόν τον λόγο συνεχίζω ακάθεκτη να κάνω αυτήν τη δουλειά. Αλλιώς θα ήμουν σπίτι μου να παίζω στο πιάνο μόνη μου. Δηλαδή όλο το γύρω γύρω του τραγουδιού είναι πολλές φορές που το έχω βαρεθεί. Αυτό το «περιτύλιγμα». Αλλά το να βγάζεις τραγούδια που αγγίζουν τις ψυχές ανθρώπων και ακόμα και να τους προκαλείς το κλάμα, που είναι λυτρωτικό, ή να τους κάνεις με ένα διασκεδαστικό πρόγραμμα να ξεχαστούνε έστω για λίγο. Η μαγεία που ένα ζευγάρι επιλέγει να συνδέσει τη μέρα του γάμου τους με το «Ένα» ή το «Σου το ορκίζομαι», αυτά τα δώρα είναι ανεκτίμητα. Είναι αυτά τα δώρα που θα κουβαλάω στην ψυχή μου και που θα αφήσω κληρονομιά στην κόρη μου. Αυτά θέλω να είναι η υστεροφημία μου και δεν τα αλλάζω με τίποτα. Θα είμαι πάντα εδώ για να μεταφέρω συναισθήματα και με τον δικό μου τρόπο να δίνω την αγκαλιά μου.
Από εδώ και πέρα;
Όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελάει. Θα ήθελα να έρθουν πράγματα και να τα ζήσουμε με υγεία. Όσο έχουμε υγεία, μπορούμε να κάνουμε και όνειρα. Όνειρα μάλλον μπορούμε να κάνουμε ακόμα κι αν δεν έχουμε την υγεία μας, αλλά όταν έχεις την υγεία σου είναι και πιο εύκολο να τα υλοποιήσεις. Για το παιδί μου θέλω υγεία και τύχη. Γιατί υγεία είχαν και αυτοί στον Τιτανικό, τύχη δεν είχαν… Και τίποτα άλλο. Να βρίσκουμε τρόπο να ζούμε τις ωραίες μας στιγμές, να κάνουμε πράγματα μικρά που μας αρέσουν, να ακούσεις μια συναυλία με τον αγαπημένο σου καλλιτέχνη, να πάρεις το παιδί σου να πας στις κούνιες και να το κυνηγάς, να πιεις έναν καφέ με έναν φίλο και να λες πράγματα ευχάριστα… Ό,τι κάνει τον καθένα να νιώσει καλά, το αξίζουμε…
Από το φύλλο της THESSNEWS #19 (17-18/09/2016)
