ΣΤΑΥΡΟΣ ΜΥΘΟΣ || mythos@eroticos.gr
Ηθοποιός, τραγουδοποιός, ιδιαίτερος, ένα πολύπλευρο ταλέντο. Ο Πάνος Μουζουράκης δε μασάει τα λόγια του. Δεν ξεχνάει το παρελθόν, δεν ζει χωρίς χιούμορ και η καρδιά του χτυπάει σαν μικρού παιδιού..
Μ’ αρέσει ο όρος «καλλιτεχνικός μετανάστης». Ένα νέο παιδί από Θεσσαλονίκη – Αθήνα.
Δεν ξέρω αν μπορώ να το πω αυτό. Ήταν μια συμβουλή που μου έδωσε κάποιος, όταν έκανα τα πρώτα βήματά μου στη Θεσσαλονίκη. Μου λέει: «Μικρέ, αν θες να ασχοληθείς με το τραγούδι και να κάνεις καριέρα, σήκω και κατέβα στην Αθήνα. Αν θέλεις να μείνεις στην Θεσσαλονίκη, μάθε να πλένεις πιάτα». Ξέρεις τι συμβαίνει; Η Θεσσαλονίκη κάποια στιγμή παρήγαγε απίστευτη τέχνη. Εκείνη την εποχή που είχαν βγει οι Τρύπες, τα Ξύλινα Σπαθιά, ο Παπάζογλου. Αλλά μετά όλο αυτό σταμάτησε. Και η σκέψη μου είναι ότι πρέπει να κυνηγάς τα όνειρα σου.
Ήταν περίεργο. «Έκατσαν» γρήγορα οι συναστρίες. Ήταν κάποιος που ήξερε κάποιον άλλον, που ήξερε έναν μαέστρο, που είπε ότι ξέρει κάποιον για να κάνει μια οντισιόν στον Σταυρό του Νότου. Και αυτός ήμουν εγώ. Αυτό ήταν το μεγάλο μου χαρτί. Το έπαιξα, το κυνήγησα,η αλήθεια είναι, παρακάλεσα και λίγο και τελικά «έκατσε».
Η τηλεόραση έκανε το μπαμ;
Το γυαλί σού δίνει άλλη διάσταση. Ξαφνικά μπαίνεις στο σπίτι του άλλου, θέλει δε θέλει. Είναι σαν το δωρεάν cd μαζί με την εφημερίδα. Υπάρχεις εκεί. Δεν έχει σχέση με προτίμηση αυτού που σε αγοράζει ή κάτι άλλο. Υπάρχεις απλά μέσα στο σαλόνι. Έτσι και με την τηλεόραση. Ένα λάθος κουμπί να πατήσεις, είναι ο άλλος μπροστά σου. Ενώ με την μουσική είναι αλλιώς. Σε αυτό το όχι τόσο δημοφιλές είδος, ο άλλος πρέπει να σε προτιμάει.
Γιατί όμως όχι για το ευρύ κοινό;
Νομίζω είναι παρεξηγημένο αυτό. Εμείς ό,τι τραγούδι και να γράψουμε, το κάνουμε για τη μαζική αποδοχή. Όχι για τους λίγους. Θέλω να γίνομαι ευρέως αποδεκτός. Δεν έχω αποτυχίες, γράφω μόνο επιτυχίες. Το ότι δεν ακούγονται είναι άλλο θέμα (χα χα). Τα γράφω δηλαδή, για να τα ακούει ο κόσμος και όχι εγώ. Γιατί, αν τα ακούσει ο κόσμος και του αρέσουνε, σημαίνει ότι ταυτίζονται με ένα μέρος της ψυχής μου, το οποίο αισθανόταν μόνο του και είχε ανάγκη να εκφραστεί. Όταν υπάρχει ταύτιση με το κοινό, αυτό το κομμάτι της ψυχής μου δεν είναι πια μόνο του. Και όσο περισσότερος κόσμος, τόσο καλύτερα.
Η φιγούρα πάνω στη σκηνή είναι και αποτέλεσμα των θεατρικών σπουδών;
Όχι, δεν ξέρω πώς ξεκίνησε όλο αυτό. Πρέπει να είναι διαχωρισμένο ανάμεσα στο γεγονός ότι ήμουν επηρεασμένος από κωμικούς ηθοποιούς τύπου Jim Carrey, Jerry Lewis, που είχαν μια υπερκινητικότητα και έκαναν περίεργες γκριμάτσες. Αυτό προσπάθησα να το περάσω από τον τρόπο που τραγουδάω, προσπαθώντας με τις εκφράσεις μου να εξηγήσω αυτά που έλεγα. Φαντάσου, στον Σταυρό του Νότου που είχα κυρίως ξένο ρεπερτόριο, επειδή αισθανόμουν ότι κανένας δεν ήξερε αγγλικά, ή τουλάχιστον αυτή την συνθήκη είχα στο μυαλό μου, έπρεπε να του εξηγήσω τι είναι αυτό που τραγουδάω. Οπότε ξεκίνησε από εκφράσεις στο σώμα, έντονα βλέμματα και κατέληξε σε κάτι απερίγραπτες χορευτικές συνθήκες. Το διασκεδάζω. Όταν υπάρχουν οι ιδανικές συνθήκες, είναι τρομερό ταξίδι.
Ποιος ήταν μεγάλος δάσκαλος;
Επιρροές σίγουρα ήταν ο Σιδηρόπουλος από ανθρώπους που δεν γνώρισα. Τρύπες, ήταν ο Αγγελάκας, αν και δεν το ακούς έντονα στη μουσική και στους στίχους μου. Αγαπημένοι μου σε στίχους ο Σαββόπουλος και ο Δεληβοριάς. Δεν ξέρω πώς μπορώ να τους κατατάξω. Θεωρώ τρομερό μέντορα μου τον Σαββόπουλο, που ήταν στα πρώτα μου βήματα δίπλα μου και με έβγαλε στο σανίδι. Μας έδωσε με τον Μαραβέγια τη μεγάλη ευκαιρία το 2004. Υπάρχουν σπουδαίοι άνθρωποι που μου στάθηκαν στην αρχή. Άνθρωποι που σου δείχνουν πώς πρέπει να είσαι και να μην παραμελείς οποιαδήποτε ευκαιρία σού δίνει το σύμπαν, να μην τα βάζεις με κανέναν. Είσαι υπεύθυνος για όλα τα καλά και τα κακά που συμβαίνουν.
Είχες πει κάποια στιγμή ότι: «για να πετύχεις τον στόχο σου, δεν χρειάζεται να τον κοιτάς, πρέπει απλά να είσαι συγκεντρωμένος πάνω του».
Δεν ξέρω τελικά αν αυτό ισχύει ή αν ήταν μια χαριτωμενιά της στιγμής. Η αλήθεια είναι ότι, όταν θέλεις κάτι με την καρδιά σου, δεν τα βλέπεις ως θυσίες αυτά που κάνεις για να το πετύχεις. Και όταν αυτό μέσα από μια διαδικασία σε κάνει και καλύτερο ως άνθρωπο και ως καλλιτέχνη, δείχνουν όλα άκοπα και αβίαστα. Και φτάνεις ξαφνικά στον στόχο και λες: « Πώς; Αφού δεν έκανα κάτι». Και φτάνεις κάπου χωρίς να μετράς τα βήματα.
Τι βλέπεις μπροστά;
Δεν μπορώ να σου πω ακόμα τίποτα… Είναι γεμάτο πράγματα. Αισθάνομαι τυχερός γενικά. Πέρασα μια περίοδο που έλεγα, τώρα τι κάνουμε; Όχι ότι είχα φτάσει σε κάποιο σημείο πληρότητας. Είχαν εκπληρωθεί στόχοι υπέροχοι, αισθανόμουν γεμάτος. Και ξαφνικά από το υπερβολικά γεμάτο ήρθε ένα κενό, μια απραξία, η οποία σου προκαλεί την αίσθηση και την ανάγκη για δημιουργία. Περνάω καλά σ’ αυτή τη φάση. Υπάρχουν σχέδια και για ταινίες και τηλεόραση, που θα χαρώ να τα κάνω παράλληλα. Χωρίς να εμποδίσω αυτήν τη φορά τη μουσική μου δραστηριότητα. Το συνήθιζα τα τελευταία χρόνια. Η μουσική ήταν το μόνο πράγμα που μπορούσα να στερήσω, για να κάνω θέατρο τηλεόραση κλπ. Αυτή τη φορά έχει οργανωθεί σωστά το έγκλημα.
Παράγει μουσική ένας νέος σήμερα. Πώς θα γίνει γνωστός και αποδεκτός;
Το ίδιο πράγμα είναι. Παλιά ήταν πολλοί αυτοί που θέλανε να το κάνουν, αλλά πιστεύανε ότι δεν μπορούσανε να τα καταφέρουνε, γιατί η δισκογραφική έπαιρνε έναν στους χίλιους. Τώρα έχεις το youtube και τα talent show, που μπορούν να βγουν όλοι να δείξουν το ταλέντο τους. Περισσότερες ευκαιρίες αλλά και μεγαλύτερος ανταγωνισμός.
Θα πήγαινες σε talent show;
Δεν ξέρω τι πρέπει να απαντήσω. Παλιότερα στην ίδια ερώτηση έλεγα όχι, κάθετα. Τώρα πια απαντάω ναι. Όταν είχα ξεκινήσει στον Σταυρό του Νότου, τη δεύτερη χρονιά νόμιζα ότι είχα γεράσει. Και ήμουν 24 τότε. Έλεγα δεύτερη χρονιά και δεν κάνω τίποτα. Πού θα πάει η ιστορία με το τραγούδι; Έβλεπα φίλους μου να έχουν προτάσεις από δισκογραφικές και εμένα για κάποιο λόγο δε με ακουμπούσαν. Τότε σκάει το fame story. Και λέω μέσα μου ότι εσύ,που παιδεύεσαι από τα 17 και φτάνεις 24, που τραγουδάς, που μπήκες στη νύχτα, το παλεύεις όσο μπορείς και τίποτα. Και ξαφνικά, επειδή κάποιοι βγαίνουν στην τηλεόραση και πίνουν καφέ, αποκτούν όνομα. Αυτό με τσίγκλησε. Λέω, γιατί να μην πας κι εσύ; Αν πήγαινα, δε θα τα κατάφερνα; Κάτι δε θα είχα κάνει; Δεν ξέρω τι θα είχε γίνει, αν δεν με έπαιρνε ο Σαββόπουλος σε εκείνη την οντισιόν να πάω μαζί του εκείνο το καλοκαίρι στην περιοδεία. Δεν ξέρω πώς θα είχα εξελιχθεί, αν περνούσε άλλη μια χρονιά που δεν θα είχα κάνει κάτι.. Οπότε δεν μπορώ να κατηγορήσω κάποιον που κυνηγάει το όνειρο του με αυτόν τον τρόπο. Εγώ κρατάω αυτό που μου είπε ο Σαββόπουλος σε μια συζήτηση που είχαμε γι αυτό το θέμα: «Παναγιώτη, κι εδώ μαζί μου που είσαι, ένα Fame Story είναι». Και δεν εννοούσε δίπλα του. Εννοούσε τα πάντα. Η σκηνή, η ανάγκη μας για προβολή, αυτό το μικρόβιο να γίνουμε αγαπητοί. Αναζητάμε το κοινό μας και αυτιά να μας ακούσουν. Είναι η αποδοχή, να κρατάς ένα μικρόφωνο και να σε ακούει ο κόσμος. Ένας άλλος κωμικός λέει, «είμαστε η γενιά η οποία διδάχτηκε ότι μπορεί να κάνει τα πάντα. Και ότι ο λόγος της μετράει και πρέπει να βγεις εκεί έξω και να πεις όλα αυτά που αισθάνεσαι. Και εμείς βγήκαμε και τα είπαμε και καταλάβαμε ότι κανένας δε νοιαζόταν τελικά.. εκτός από μερικούς από εμάς που βρήκαμε το κοινό μας και θα έρθει ο κόσμος να ταυτιστεί με αυτό το πράγμα και να μοιραστεί το όνειρο του με σένα που τα κατάφερες». Ένας πιτσιρικάς, σπουδαίο ταλέντο, που έσκασε μέσα από το youtube. Να το μέσο.
Ανεβαίνεις Θεσσαλονίκη σε ένα φεστιβάλ που ο κόσμος περιμένει με λαχτάρα.
Αυτό το καλοκαίρι ήταν γεμάτο συναυλίες. Είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος γι αυτή την πρόσκληση. Είναι μεγάλη τιμή να με καλούνε με τόση αγάπη. Θα πρέπει να είναι αξέχαστη. Ξέρεις τι λέει ο Πανούσης; «Το πρόγραμμα που θα παρακολουθήσετε μη νομίζετε ότι είναι το ίδιο με πριν από 40 χρόνια, απλά προσπαθούμε να το βελτιώσουμε μέσα στα χρόνια και να το τελειοποιήσουμε». Χαίρομαι που κάναμε τόσα πράγματα και η τελευταία εκτός Αθηνών συναυλία είναι στη Θεσσαλονίκη. Κλείνει ένας κύκλος με τον καλύτερο τρόπο. Την πόλη μου.
