Συνηθίζεται αυτές τις ημέρες να μην γκρινιάζουμε, αλλά να είμαστε πιο “εορταστικοί”, πιο “χαρούμενοι” και πιο “αισιόδοξοι”.
Επειδή ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που δεν μπορούν επιτηδευμένα να νιώσουν χαρά, λύπη, ευτυχία ή δυστυχία, θα παραθέσω κάποιες “μαύρες” δυστυχώς διαπιστώσεις για την πόλη μας, την Θεσσαλονίκη.
Γνωστός επιχειρηματίας της πόλης με αφορμή σημαντικά προβλήματα που αντιμετωπίζει σε μία επένδυση, που προσπαθεί να υλοποιήσει και σε μία “έκρηξη” δικαιολογημένης αγανάκτησης μου είπε πρόσφατα: “πριν 20 χρόνια μου έδιναν δωρεάν ακίνητο στην Βουλγαρία με όλες τις διευκολύνσεις και με μόνη υποχρέωση να πάρω τοπικό εργατικό δυναμικό για την μονάδα που θα κατασκεύαζα. Οι εργάτες θα είχαν μισθό πολύ χαμηλότερο από την Ελλάδα και με ελάχιστες φορολογικές και ασφαλιστικές επιβαρύνσεις, σε σύγκριση με τη χώρα μας. Δεν μετακόμισα στη Βουλγαρία, αλλά έμεινα στη Θεσσαλονίκη και προσπάθησα εδώ να αναπτύξω την οικογενειακή επιχείρηση και να απασχολήσω Έλληνες. Πλέον το έχω μετανιώσει πικρά. Μου έβγαλε το λάδι η γραφειοκρατία, οι καθυστερήσεις, η ασυνέπεια, η ολιγωρία του κράτους και των μηχανισμών του. Θα είχα δέκα φορές μεγαλύτερη επιχείρηση, εάν είχα πάει στη Βουλγαρία τότε”.
Την παραπάνω “εξομολόγηση” με παρόμοιο περιεχόμενο μπορεί να την ακούσεις και από άλλους επιχειρηματίες.
Οι φορείς των επιχειρήσεων προσπαθούν να κρατήσουν τους “τύπους” και να μην ξεμπροστιάζουν με τις ανακοινώσεις τους την ανεπάρκεια του νεοελληνικού κράτους και την εγκατάλειψη της Θεσσαλονίκης.
Οι φορείς ξέρουν τα προβλήματα, αλλά πολλές φορές γνωρίζουν πως όσο και εάν τα προβάλλουν, πολύ δύσκολα θα αλλάξουν κάποια πράγματα.
Τι φταίει μεταξύ άλλων;
Αρχικά το γεγονός πως η Θεσσαλονίκη είναι ένα μεγάλο αστικό κέντρο χωρίς “πυξίδα”. Δεν διαθέτει μητροπολιτικό σχεδιασμό, δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο πλάνο ως πόλη για το που και πως θέλει να αναπτυχθεί και κυρίως οι κρατικοί μηχανισμοί την έχουν κυριολεκτικά “γραμμένη” στα παλαιότερα των υποδημάτων τους.
Δουλειά δεν πρόκειται να γίνει εάν πχ βασικές αδειοδοτήσεις, που αφορούν στις επιχειρήσεις παραμένουν σε χέρια αργόσχολων και αναποτελεσματικών δημοσίων υπαλλήλων, οι οποίοι μάλιστα επειδή εσχάτως ηλεκτρονικοποιήθηκαν και πολλές διαδικασίες, έχασαν και τα “τυχερά” που μπορεί να είχαν…
Αυτά που περιγράφω είναι η “κορυφή του παγόβουνου” και προφανώς δεν συμβαίνουν μόνο στη Θεσσαλονίκη. Απλά η πόλη μας επειδή έχει και τεράστια ζητήματα έργων υποδομής και παροχής υπηρεσιών προς τον πολίτη, δυστυχώς ξεπροβάλλει πλέον ως ένα ΄β διαλογής αστικό “χωριό”, το οποίο το βαριέσαι πολύ γρήγορα!
